Η Ιμπέρια (ιταλικά: Imperia) είναι παραθαλάσσια πόλη και δήμος στη Λιγουρία, στη βόρεια Ιταλία. Αποτελεί έδρα της ομώνυμης επαρχίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2019, έχει πληθυσμό 42.670 κατοίκους. Η πόλη δημιουργήθηκε το 1923 από τη συνένωση των δήμων Πόρτο Μαουρίτσιο και Ονέλια με κάποια χωριά της περιοχής.
Το όνομα της Ονέλια μπορεί να έχει τις ρίζες της στον προρωμαϊκό οικισμό του Πάγους Ουνέλια (Pagus Unelia), στο λόφο του Καστελβέκιο, πιθανόν οικισμός των Λιγουρών ή Λιγύων. Η σύγχρονη Ονέλια ιδρύθηκε στη περί το 935, πιθανώς μετά την καταστροφή της από τους Σαρακηνούς. Το 1298 έγινε φέουδο της οικογένειας των Ντόρια από τη Γένοβα. Ο διάσημος ναύαρχος Αντρέα Ντόρια (1466-1560) γεννήθηκε στην πόλη. Οι Ντόρια πούλησαν την πόλη στον Εμμανουήλ Φιλιβέρτο, Δούκα της Σαβοΐας το 1576, και η Ονέλια παρέμεινε ουσιαστικά ένας θύλακος της Σαβοΐας στη Δημοκρατία της Γένοβας μέχρι την ενοποίηση της Ιταλίας. Παρ 'όλα αυτά, βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των πολέμων της Σαβοΐας. Κατακτήθηκε το 1614 και το 1649 από τους Ισπανούς και το 1623 και το 1672 από τους Γενουάτες. Το 1692 έπρεπε να αποκρούσει μια επίθεση από μια γαλλική μοίρα. Το 1744-45 καταλαμβάνεται και πάλι από τους Ισπανούς, και το 1792 βομβαρδίζεται και καίγεται από τους Γάλλους.
Το Πόρτο Μαουρίτσιο ήταν ένας ρωμαϊκός οικισμός, το Portus Maurici, ο οποίος αναφέρεται ονομαστικά στον χάρτη του Αντονίνου, μάλλον αναχρονιστικά, καθώς ο άγιος Μαυρίκιος μαρτύρησε το 286. Μετά τους Γοτθικούς Πολέμους του 6ου αιώνα πέρασε αρχικά στους Βυζαντινούς και στη συνέχεια στο Τάγμα του Αγίου Βενέδικτου. Τον 11ο αιώνα ανήκε στο Μαρκιζάτο του Τορίνου και στη συνέχεια στο Μαρκιζάτο της Κλαβεζάνα. Ο Βονιφάτιος της Κλαβεζάνα πούλησε την πόλη στη Δημοκρατία της Γένοβας το 1288 με αντάλλαγμα ετήσια πληρωμή, ως μέρος της επέκτασης της Γένοβας στη δυτική Λιγουρία. Το 1354 έγινε έδρα του Γενουατικού Βικαρτού της δυτικής Ριβιέρας. Η πόλη ευημερούσε, παρόλο που ο έλεγχος της Γένοβας πέρασε ανάμεσα στους Γάλλους, το Δουκάτο του Μιλάνου και τους Ισπανούς. Κατά τη διάρκεια των ναπολεόντειων πολέμων ο ίδιος ο Ναπολέων Βοναπάρτης σταμάτησε για μια νύχτα στο Πόρτο Μαυρίσιο και πέρασε τη νύχτα στο Παράσιο στον τρίτο όροφο του Παλάτσο Λαβάνια. Στο συνέδριο της Βιέννης το 1815, αποδόθηκε στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, πριν τελικά ενταχθεί σε ενωμένη Ιταλία το 1861.
